Internet, LCD i inne wynalazki
Casimir Zeglen
Tadeusz Sendzimir
Zbysław Roehr
Lucjan Barton
Paul Baran
Migranci ze wschodnich ziem Rzeczypospolitej odcisnęli istotne piętno na rozwoju amerykańskiej gospodarki, wynajdując rzeczy, które zmieniły życie ludzi na całym świecie. Kazimierz Zeglen (1869-1940), urodzony jako Kazimierz Żegleń koło Tarnopola we Wschodniej Galicji, był polskim inżynierem, który wynalazł kamizelkę kuloodporną. W wieku 18 lat wstąpił do Zgromadzenia Zmartwychwstańców we Lwowie. Jej współzałożycielem, głównym teologiem i jej pierwszym przełożonym generalnym był Piotr Semenenko, najwybitniejszy polski teolog Kościoła rzymskokatolickiego w XIX wieku. Urodził się w rodzinie ruskiej na Podlasiu, na mieszanym etnicznie pograniczu. W 1890 r. Zeglen przeniósł się do Chicago w Stanach Zjednoczonych. W 1893 roku, po zabójstwie Cartera Harrisona seniora, burmistrza Chicago, zaprojektował kamizelkę kuloodporną. Carter był kuzynem prezydenta USA Williama Henry’ego Harrisona, którego wnuk Benjamin Harrison był również prezydentem. W 1905 Zeglen opuścił zakon, ożenił się i rozpoczął karierę biznesową.
Tadeusz Sendzimir (1894-1989) był polskim inżynierem i wynalazcą o międzynarodowej renomie, który uzyskał 120 patentów w górnictwie i hutnictwie. Niemal 75 z tych patentów zostało mu przyznanych w Stanach Zjednoczonych. Zdecydowana większość światowej produkcji stali ocynkowanej wykorzystuje „proces Sendzimira”. Sendzimir urodził się we Lwowie i studiował w Szkole Politechnicznej. Gdy miasto zostało zdobyte w czasie I wojny światowej przez rosyjskie wojska, Szkoła została zamknięta i Sendzimir przeniósł się do Kijowa. Tam pracował w Rosyjsko-Amerykańskiej Izbie Handlowej, gdzie nauczył się angielskiego. Rewolucja zmusiła Sendzimira do ucieczki na Syberię, a następnie do Szanghaju, gdzie zbudował pierwszą w Chinach fabrykę produkującą śruby, gwoździe i druty. Następnie wrócił do niepodległej Polski i zaczął eksperymentować z nowym sposobem cynkowania stali. Przeniósł się do USA w 1939 roku i po II wojnie światowej zaprojektował walcarkę planetarną, maszynę do walcowania stali, prawdopodobnie swój najważniejszy wynalazek.
Zbysław Roehr (1902-1970) urodził się we Lwowie i ukończył Politechnikę Lwowską. W 1939 roku przeniósł się do USA i założył firmę produkującą strzykawki i igły. Jego głównym wynalazkiem była plastikowa jednorazowa strzykawka podskórna z igłą o nazwie „Monoject”. Produkt stał się ogromnym sukcesem komercyjnym. Na początku lat 60. XX wieku jego firma była drugim co do wielkości producentem igieł iniekcyjnych na świecie. W 1964 roku American Medical Association uznało jednorazową igłę za jedną z najważniejszych innowacji medycznych XX wieku.
Lucjan Barton (1921-2009), urodzony jako Lucjan Bartoszewicz, dorastał w Wilnie. Po sowieckiej inwazji na wschodnią Polskę w 1939 r. został zesłany na Syberię i osadzony w łagrze za kołem podbiegunowym. Po niemieckim ataku na Związek Radziecki w 1941 r. Bartoszewicz został zwolniony z obozu i wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył we Włoszech, m.in. w legendarnej bitwie pod Monte Cassino, za którą otrzymał jedno z najwyższych polskich odznaczeń wojskowych. Po wojnie nie wrócił do Polski. W 1951 wyemigrował do USA, gdzie przyjął nazwisko Barton. W 1955 dołączył do laboratorium badawczego Radio Corporation of America (RCA) w Princeton, NJ, gdzie pracował przez 25 lat. Największym wynalazkiem Bartona był wyświetlacz LCD lub ciekłokrystaliczny. Ten płaski wyświetlacz wykorzystuje właściwości modulacji światła ciekłych kryształów w połączeniu z polaryzatorami. Obecnie wyświetlacze LCD są powszechnie używane, w tym w monitorach komputerowych czy telewizorach.
Paul Baran (1926–2011), był polsko-amerykańskim inżynierem żydowskiego pochodzenia, pionierem rozwoju sieci komputerowych. Był jednym z dwóch wynalazców „komutacji pakietów”, metody grupowania danych i ich transmisji przez sieci cyfrowe. Współcześnie jest podstawą transmisji danych w sieciach komputerowych na całym świecie i w efekcie rozwoju Internetu. Baran urodził się w 1926 roku w Grodnie w Białorusi. Jego rodzina przeniosła się do Grodna z małej wsi położonej niedaleko miasta. Dziś ta wieś położona jest we wschodniej Polsce. Baranowie wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych w 1928 r. W 1959 r. Paul dołączył do RAND Corporation (Santa Monica, Kalifornia), amerykańskiego think tanku stworzonego, aby dostarczać badania i analizy armii Stanów Zjednoczonych. Podczas Zimnej Wojny Baran podjął się zaprojektowania systemu komunikacyjnego, który mógłby przetrwać zniszczenia spowodowane atakiem nuklearnym. Był też zaangażowany w rozwój innych technologii sieciowych w Dolinie Krzemowej. Po jego śmierci prezes RAND James Thomson stwierdził, że „Nasz świat jest lepszym miejscem dzięki technologiom, które Paul Baran wymyślił i rozwijał, a także ze względu na jego troskę o odpowiednią politykę przy ich wykorzystaniu”.